INTERVIEW VD WEEK: DILLON PHILLIPS
Doelman Dillon Phillips kwam afgelopen zomer op huurbasis over van Cardiff City. Hij moest tot vorige week wachten om te debuteren bij KVO maar nu lijkt hij vertrokken om zijn plek tussen de palen te claimen. Een gesprek met de Londenaar.
De jonge Dillon Phillips begon te voetballen bij een lokale club in een Londense buitenwijk alvorens hij op 8-jarige leeftijd bij Charlton Athletic terechtkwam. Daar zou hij uiteindelijk zowat 15 jaar aangesloten blijven.
“Als kind was ik al een vrij getalenteerde doelman en ik ging dan ook testen bij verscheidene Londense clubs. Zo trainde ik ook enkele keren mee met Chelsea waar toen ook een zekere … Cameron McGeehan rondliep. Wij kennen elkaar dus al bijna heel ons leven, zeker omdat we later ook nog verscheidene keren tegen elkaar speelden. Hij dus in de jeugd van Chelsea, ik uiteindelijk bij Charlton. Die wijk lag helemaal aan de andere kant van Londen, het kostte mijn vader soms een uur om mij te brengen en nog eens een uur om terug te keren. Maar het was de moeite waard want ik had er met Lee Smelt de beste keepertrainer die je je kunt inbeelden. Hij heeft mij zoveel geleerd. We hebben nog steeds contact met elkaar en binnenkort komt hij zeker eens naar Oostende.”
Bij Charlton werd je achtereenvolgens uitgeleend aan kleinere clubs zoals Whitehawk, Stortford en Cheltenham. Tot je uiteindelijk toch titularis werd en je in 2019 promoveerde naar de Championship, de Engelse tweede klasse.
“Klopt, we speelden de finale in de League One (red. Engelse derde klasse) in het iconische Wembley-stadion, een moment om nooit te vergeten. Met Cheltenham promoveerde ik eerder ook al maar dit was toch nog van een ander niveau. Championship is dan misschien ‘maar’ tweede klasse maar het is een enorm sterke competitie met veel traditieclubs en maar liefst 46 competitiewedstrijden. Ik speelde er zo goed als alles maar helaas zakten we meteen terug naar de League One. Ik wou echter op Championship-niveau blijven acteren dus ik vertrok na al die jaren naar Cardiff City. Het deed wel pijn om de deur van Charlton achter me dicht te trekken maar ik moest aan mijn eigen carrière denken.”
Phillips na de promotie met Charlton naar de League One
de promotiefinale winnen op wembley, dat blijft een fantastische herinnering
Bij Cardiff speelde je uiteindelijk wel behoorlijk wat wedstrijden. Waarom koos je om naar KVO te trekken?
“Ik stond er een lange periode in doel, dan verdween ik naar de bank, dan speelde ik weer, … Maar ik voelde geen honderd procent vertrouwen van de manager uit. De club trok dit seizoen twee nieuwe doelmannen aan dus ik voelde dat het beter was om te vertrekken. Zeker omdat ik na dit seizoen een vrije speler ben, ik wou dus geen heel seizoen op de bank of zelfs in de tribune zitten. Er waren enkele opties in Engeland maar toen KVO op de proppen kwam, was ik meteen gecharmeerd. De kans om op het hoogste niveau te spelen, sprak mij aan. Oké, de Belgische competitie is geen Premier League maar het is toch wel behoorlijk niveau. Ik praatte ook met Cameron McGeehan en ik besloot om de sprong in het onbekende te wagen. Mijn vriendin stond er wat sceptisch tegenover om Engeland te verlaten maar uiteindelijk gunde ze mij deze kans wel.”
“Bij Cardiff voelde ik geen vertrouwen meer van de manager”
En dan kom je toe in Oostende en beland je op de bank.
“Dat was wel even slikken, ja. Ik kwam natuurlijk naar België om meteen te spelen maar goed, ik kon de trainer niets verwijten. KVO begon behoorlijk aan het seizoen en Guillaume Hubert deed het voortreffelijk. Ik kon enkel maar hard blijven werken en dan zou die kans vroeg of laat wel komen. Maar die eerste maanden waren zeker niet altijd makkelijk. Mijn vriendin verhuisde mee met mij naar het buitenland omdat ik hier speelkansen zou krijgen en dan zit je uiteindelijk op de bank. Gelukkig steunde ze mij door dik en dun en voilà, na de 1-6 nederlaag wou de trainer wat wijzigingen doorvoeren en kwam die kans toch.
Heb je gepraat met Guillaume nadat jij hem verving in doel?
“Absoluut, mijn relatie met Guy is prima. We pushen elkaar op training om beter te presteren en Guy is gewoon een prima kerel. Natuurlijk was hij nu ontgoocheld maar ik heb ook dikwijls in zijn positie gezeten. De situatie van een doelman is anders dan van een veldspeler. Als veldspeler heb je een grote kans dat je invalt tijdens een wedstrijd, zeker met de vijf toegelaten wissels nu. Als doelman kom je er enkel maar in als de andere doelman gekwetst is of rood pakt. Dat hoort er nu eenmaal bij maar onze onderlinge relatie is nog steeds top.”
mijn relatie met guillaume is goed, ik begrijp dan ook zijn ontgoocheling
Hoe kijk je terug op je eerste twee wedstrijden?
“Ik ben best wel tevreden. Op Antwerp wisten we dat het moeilijk zou zijn en ik kon weinig verhelpen aan de tegengoals. Tegen Zulte Waregem moesten we absoluut de punten thuis houden. In de openingsminuten kwam ik gepast tussen met een tackle toen hun aanvaller oog in oog met mij kwam te staan. Ik was even verschrikt toen de scheidsrechter door de VAR naar het scherm werd geroepen maar ik was er toch vrij van overtuigd dat er niets aan de hand was. Het is jammer dat ik uiteindelijk toch nog een doelpunt moest toestaan maar het belangrijkste is dat we nog wonnen, ook al was het zeker geen hoogstaande wedstrijd.”
Het was geen hoogstaande match maar we pakten een belangrijke driepunter.
Zaterdag wacht er met Club Brugge opnieuw een harde dobber.
“Ik denk dat Club Brugge de beste ploeg van België is, dat toonden ze ook al in de Champions League. Ik denk trouwens dat Club ook gewoon zou meedraaien in de Premier League. In de Championship speelde ik natuurlijk wel al in stadions van die grootorde en vorig seizoen speelde ik in de FA Cup zelfs tegen Liverpool maar toch wordt het een duel om naar uit te kijken. Ik woon trouwens in Brugge dus het is eigenlijk een halve thuiswedstrijd voor mij (lacht).”
Nog een laatste weetje: jouw vader speelde ooit samen met een grootheid van het Engelse voetbal.
“Dat klopt (lacht). Als kind speelde hij bij zijn ‘local team’ samen met Paul Ince, die later nog aanvoerder zou worden van het Engelse nationale elftal. Mijn pa kende helaas geen carrière als die van Ince (lacht) maar hij was op zijn niveau een prima verdediger. Nu is hij steevast mijn supporter nummer één.”
