INTERVIEW VD WEEK: CAMERON MCGEEHAN
Met Cameron McGeehan heeft KVO er een herboren kracht bij in de degradatiestrijd. Nadat hij een tweetal maand buiten strijd was, maakte hij in de tweede helft op Zulte Waregem zijn comeback. En ‘Cam’ wil de handdoek nog niet werpen: “Eén zege kan meteen voor een déclic zorgen maar die zege moet wel zo snel mogelijk komen. Zaterdag is het eigenlijk gewoon al van ‘moeten’.”
Vertel misschien eerst even over je blessure. Is die nu definitief verleden tijd?
“Ja, ik ben eindelijk pijnvrij. Na mijn enkelblessure van vorig seizoen trainde en speelde ik wel weer maar ik bleef toch een vorm van irritatie voelen. Bleek dat een schroef in mijn bot voor die irritatie zorgde. Ik moest dus onder het mes om die schroef eruit te halen. Op zich een kleine ingreep maar ik was toch al snel weer twee maanden buiten strijd. Frustrerend, zeker omdat de maand januari altijd cruciaal is in een degradatiestrijd. Maar goed, het heeft weinig zin om terug te kijken, we moeten nu vooral vooruit.”
Jij gelooft nog rotsvast in het behoud?
“Natuurlijk, waarom niet? Dat het niet makkelijk wordt, spreekt voor zich maar er zijn wel al gekkere dingen gebeurd in het voetbal, nee? Eén zege kan meteen voor een déclic zorgen maar die zege moet natuurlijk wel snel volgen. Eigenlijk is het zaterdag zelfs al gewoon van ‘moeten’. We moeten met hulp van de fans echt weer aanknopen met een thuisreputatie. We hebben nog enkele haalbare kaarten in eigen huis en we moeten hen allemaal puntenloos huiswaarts sturen. Er zijn nog negen matchen en dat betekent 27 punten te verdienen. Het klinkt als een cliché maar het is wel gewoon zo.”
Zaterdag met jou meteen in de basiself?
“Dat is natuurlijk aan de trainer om te beslissen maar ik voel me klaar, ja. Voor het eerst in tijden train ik honderd procent pijnvrij. Tegen Zulte Waregem probeerde ik alvast om het team iets bij te brengen na een slappe eerste helft. Mijn speelstijl sluit ook nauw aan bij hoe onze trainer wil voetballen: veel pressie vooruit, grinta, duels, energie en loopvermogen. Daarnaast kan ik onze zeer jonge groep ook de nodige ervaring bijbrengen. Maar goed, het draait niet om mij maar om KV Oostende als club. Een degradatie is niet leuk voor staf en spelers maar voor de mensen die hier al vaak jarenlang dagelijks achter de schermen werken, is dit wellicht nog veel erger. Want ik heb al bij verscheidene clubs gespeeld en ik kan je verzekeren dat hier hard en professioneel wordt gewerkt. Ook naar de fans toe is het onze plicht om er alles aan te doen opdat we in eerste klasse kunnen blijven . Die mensen staan vaak op met KVO en gaan er ook mee slapen. Daar moeten we zeker aan denken.”
Waar liep het dit seizoen verkeerd volgens jou?
“Goh, dat is altijd een combinatie van zaken natuurlijk. Eerst en vooral hadden we pech met blessures. Zowel Maxime D’Arpino, Fraser Hornby en mezelf zijn of waren lange tijd out. In een zeer jonge groep is het moeilijk om dat zomaar op te vangen. Op cruciale momenten zat het ook flink tegen: penaltyfases, ballen op paal en lat, … Maar goed, vaak was het van onszelf ook gewoon niet goed genoeg, daar moeten we eerlijk in zijn. Maar het belangrijkste is dat het nog niet verloren is. Op het einde van het seizoen wil ik het niet hebben over waar het verkeerd is gelopen maar over hoe we ons uiteindelijk toch nog hebben gered.”
Op het einde van het seizoen ben jij zelf einde contract. Enig idee hoe jouw toekomst eruit ziet?
“Ik praatte een tijdje geleden al eens met Gauthier Ganaye over een eventuele toekomst bij KVO maar daarna raakte ik geblesseerd en nu is het niet het moment om daarover te praten. De absolute focus moet nu liggen op het behoud in eerste klasse en daarna zien we wel. Als voetballer weet je dat je waarschijnlijk geen tien jaar ergens zal voetballen. Maar ik voel me wel goed bij KV Oostende, samen met mijn vrouw ben ik intussen ook gesetteld in Brugge. Of ik nu blijf of niet, één ding is het belangrijkste en dat is dat deze club in de hoogste afdeling blijft. En zaterdag moet deze ‘Operatie Redding’ starten.”
