INTERVIEW VD WEEK: JORDY SCHELFHOUT

Begin januari liep Jordy Schelfhout op training een vingerblessure op. Na onderzoek bleek het om een breuk te gaan. Hij werd dan ook meteen geopereerd. De dokters vreesden dat hij zes maanden out zou zijn maar na een goeie revalidatie mocht Jordy na drie maanden terug aan de bak. Hij speelde maandag met de beloften zijn eerste match na zijn blessure. De Kustboys wonnen de match met 0-1 van Moeskroen. Goed voor een driepunter en een clean sheet! Wij spraken met hem over zijn terugkeer, zijn doelstellingen en zijn debuut bij KVO.

Jordy, na drie maanden sta je terug op het veld. Ik kan me voorstellen dat hier een gelukkig man zit.

Inderdaad, ik voel me op dit moment zeer goed. Het voelt fantastisch om terug op het veld te staan. Die blessure kwam op een ongelukkig moment voor mij. Ik had net een goeie match gespeeld in de beker tegen Kortrijk en had mijn competitiedebuut gemaakt tegen Eupen. De dokters voorspelden dat ik zes maanden out ging zijn. Dankzij de goeie zorgen van de club en mijn management ben ik veel rapper terug dan verwacht. Het was vooral frusterend omdat ik in die twee matchen liet zien dat ik het niveau van de hoogste klasse aankan. Ook met het oog op een eventuele contractverlenging was dit een moeilijk moment. Gelukkig heb ik maandag een goeie wedstrijd gespeeld.

Hoe ging je mentaal om met je blessure? Dat moet een harde klap geweest zijn aangezien je goed bezig was.

Ik had gelukkig veel steun van thuis uit. Als voetballer weet je natuurlijk dat je altijd een blessure kan oplopen. Om als keeper een blessure aan je vinger te hebben, is lastig. Het was ook een gecompliceerde breuk. Dat zorgt er meteen voor dat het een lange revalidatie wordt. Dankzij de steun van thuis heb ik deze periode goed kunnen door komen. We hebben ook contact opgenomen met spelers die dezelfde blessure gehad hebben. Hierdoor wisten we ook wat de pijnpunten waren en waar we moesten op letten tijdens de revalidatie. Het voordeel van een vingerblessure is wel dat je heel je lichaam kan blijven trainen. Dit zorgt ervoor dat ik fysiek steeds op niveau kon blijven. Toen ik terug voltijds meetrainde met de groep, merkte ik ook dat ik geen fysieke achterstand had opgelopen. Dat geeft wel een goed gevoel. Ik heb grotendeels ook op de club gerevalideerd. Zo blijf je in de sfeer van de groep zitten. Hierdoor blijf je ook gemotiveerd om te revalideren. Soms stonden de kinesisten en ikzelf er versteld van hoe vlot de revalidatie liep. Thuis bleef ik ook werken aan mijn blessure. ik wou zo rap mogelijk terug op het veld staan.

Zoals je zelf zegt is een vingerblessure heel lastig voor een keeper. Heb je nu soms nog last tijdens de trainingen of tijdens de wedstrijd?

De eerste weken was het met een bang hartje dat ik stond te keepen. Mentaal was ik er af en toe nog mee bezig. Keepertrainer Ebo Trautner heeft me toen goed geholpen door oefeningen te geven die me vertrouwen gaven. Qua pijn valt dat eigenlijk goed mee. Tijdens de wedstrijd en trainingen heb ik amper last. Soms als je eens een verkeerde bal krijgt, kan je dat nog eens voelen. Maar het is geen storende pijn.

Je eerste grote wedstrijd was tegen KV Kortrijk in de beker. Je stopte na vier minuten meteen een penalty. Beschrijf eens dat gevoel.

Het was onverwacht dat ik mocht starten. Hubert was ziek en daardoor mocht ik spelen. Ik hoorde het zelf pas de dag ervoor. Misschien was dat best (lacht). Als je te lang tijd hebt om je er op voor te bereiden, dan kan de stress wel eens toeslaan. Ik had wel wat stress natuurlijk , ook niet onlogisch. Het was een belangrijke match voor de club. Die penalty pakken na vier minuten bracht me in een goeie flow. Ik ben ook blij met de wedstrijd die ik daar gespeeld heb.  Jammer genoeg werden we wel uit de beker geknikkerd. Dat was natuurlijk een zware domper.

En daarna kwam dan ook je competitiedebuut tegen Eupen. Opnieuw een belangrijke wedstrijd voor KVO.

Inderdaad, we hadden daarvoor 0/15 gepakt. Dan weet je hoe belangrijk het is om die drie punten thuis te houden. Ik had ook meer stress dan voor de match tegen Kortrijk. We moesten echt punten pakken. Eupen is sowieso een belangrijke wedstrijd voor ons omdat ze ook onderaan het klassement staan. Die drie punten waren dus cruciaal. Ook hoe we daar als team gevochten hebben, was zeer mooi.

Nu resten slechts twee matchen, wat hoop je nog te rapen in die periode?

ik wil me zeker en vast nog bewijzen aan de coach. Een nieuwe coach betekent ook nieuwe kansen. Ik wil tonen dat ik het niveau waard ben en dat ik zeker voor niemand moet onderdoen. Mijn contract loopt ook af. De club heeft wel een optie die het kan lichten. Ook daardoor wil ik me extra bewijzen. Ik voel me goed in Oostende en heb ook veel te danken aan de club. Ik zou hier dus zeker volgend seizoen nog willen spelen. Mocht ik volgend seizoen blijven, zal ik er alles aan doen om de concurrentie aan te gaan met de andere keepers. Die concurrentie maakt je alleen maar beter. Ik ben nog jong en kan nog veel leren. Basisspeler worden moet dus zeker op termijn een doelstelling zijn.

Hoe verloopt de samenwerking binnen het team?

Alles verloopt vlot, ook met Yves. Het is gemakkelijk om Nederlands te kunnen praten met hem. In al die jaren dat ik nu bij KV Oostende zit, hebben we altijd een toffe groep gehad. Dat is fijn als de sfeer onderling goed zit. Daar word je alleen maar beter van. Er wordt veel gelachen binnen de groep, ook op training.

En mocht je geen profvoetballer geweest zijn, waar zag je je dan nu staan?

Ik wou altijd bij de politie! Al van kleins af aan was dat een doel. Ik heb voor mijn profcontract getwijfeld tussen voetbal of school. Uiteindelijk is die keuze toch rap naar voetbal gegaan. Ik was geen topstudent (lacht). Ik was het type student dat tevreden was met 50 procent. Alles wat meer was, was bonus. Op school was ik ook de stille van de klas. Ik heb dan ook veel lessen gemist door trainingen. Dat maakte het soms moeilijk om mijn diploma te halen maar het is uiteindelijk gelukt.

Je zegt dat je op school eerder een stil type was maar op het veld moet je als keeper toch de leider zijn?

Op het veld word je een ander persoon. Zoals je zelf zegt, wij zijn een soort van leidersfiguur op het veld. Je moet je achterste linies goed coachen. Als keeper moet je ook een bepaalde hardheid over je hebben, zodat je ploeggenoten naar je luisteren. Op het veld kan ik dus zeker en vast het voortouw nemen en zeggen hoe het moet. Ik vind het ook belangrijk als keeper dat je een bepaalde rust uitstraalt naar je ploeggenoten. Ik denk wel dat die coaching op het veld één van men sterke punten is.

Als je mag dromen, heb je een competitie waar je ooit zou willen belanden?

ITALIË! We hebben daar thuis ook laatst over gesproken. Alles aan Italië trekt ons aan. Een mooi land, lekker eten en vaak goed weer. Mijn vriendin heeft ook familie in Italië. Vandaar dus ook de voorliefde voor het land.

Om af te sluiten, waarmee hou je je het liefst bezig naast het voetbal?

Ik hou er vooral van om tijd met men vrienden en vriendin door te brengen. We hebben nu ook samen een hondje dus daar gaan we veel mee gaan wandelen. Mijn vriendin studeert nog, ze  zit nu in haar laatste jaar. Ik probeer haar daar toch wel wat steun in te geven, dat ze dat laatste jaar goed doorkomt. Ik ga ook regelmatig dartsen met vrienden. Ook op de club is dartsen heel populair. Ik ben zeker niet het grootste talent (lacht). Ik denk dat ik het dus best bij voetballen hou.