INTERVIEW VD WEEK: MATEO BARAC
De Kroatische verdediger Mateo Barac startte afgelopen zaterdag voor het eerst in de basis en wist meteen een ‘clean sheet’ te noteren. Het was pas de tweede keer dit seizoen dat KVO geen doelpunt incasseerde. “Daarvoor ben ik ook gehaald,” zo zegt de Kroaat droogjes. “Een clean sheet is voor een verdediger zoals een goal is voor een aanvaller.”
Mateo Barac (28) heeft er al een avontuurlijk en hobbelig carrièrepad opzitten. In de zomer van 2017 leek hij nog voor Ajax te tekenen maar die transfer viel uiteindelijk in het water en via Oostenrijk en Rusland belandde de Kroaat zes jaar later bij KV Oostende.
Hoe kwam Ajax jou op het spoor en waarom ging de transfer uiteindelijk niet door?
“Met mijn Kroatische club Osijek speelde ik in de voorrondes van de Europa League tegen PSV. We schakelden de Nederlandse topclub uit nadat we zowel uit als thuis wonnen met 1-0. Mijn naam belandde in de boekjes van verscheidene scouts waaronder die van Ajax, dat nood had aan een linksvoetige centrale verdediger. Er werd een akkoord bereikt met Osijek en ik vloog naar Amsterdam om er mijn fysieke en medische testen af te leggen. Uit die testen bleek dat mijn aorta op de grens van de maximumwijdte zat. Op zich vormde dat geen probleem om te kunnen voetballen maar Ajax wou geen enkel risico lopen nadat nog geen maand eerder hun talentvolle middenvelder Nouri een hartstilstand kreeg en in coma lag (Nouri liep ernstige en blijvende hersenschade op). De hartonderzoeken waren ook veel uitgebreider dan bij andere clubs. Begrijpelijk na wat ze hadden meegemaakt maar voor mij was het wel een mokerslag. In plaats van een droomtransfer naar het grote Ajax keerde ik terug naar Osijek.
Eén jaar later kwam die transfer er wel, naar de Oostenrijkse topclub Rapid Wien.
“Ik zou er drie seizoenen blijven en tot nu toe is dat ook de sportief meest succesvolle periode in mijn carrière. We eindigden twee keer op de tweede plaats in de competitie. In de Europa League eindigen we gedeeld eerste in onze groep met Villarreal om daarna te worden uitgeschakeld door Inter Milaan. Later zouden we ook nog tegen Arsenal spelen. Ik kende er dus drie succesvolle seizoenen.
Na drie seizoenen liep je contract er ten einde en verkaste je zowaar naar Rusland.
“Ik wou op zich best blijven in Wenen maar de club kende een financieel onzekere periode en het leek voor alle partijen beter dat ik zou vertrekken. Het Russische Sochi was het meest concreet en ik hapte toe. Ik had misschien langer kunnen wachten om naar een aantrekkelijkere competitie te gaan maar ik koos voor sportieve en financiële zekerheid. Ik speelde een half jaar bij Sochi alvorens ik naar reeksgenoot Samara trok, eerst op huurbasis, daarna definitief. Maar vergis je niet, beide steden liggen meer dan 1.000 kilometer uit elkaar (lacht). Ik ben dus wel al gewoon om veel van locatie te veranderen (grijnst).”
Klopt, want nu verhuisde je zelfs 3.000 km verder, van Samara naar Oostende.
“Bij Samara kwam ik niet voldoende meer aan spelen toe. Na een gesprek met de trainer zag het er ook niet naar uit dat daar snel iets aan zou veranderen. En hoewel ik persoonlijk weinig hinder ondervond van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne is dat toch iets wat onrechtstreeks meespeelt in je achterhoofd.
Ik stond dus open voor een overgang naar een andere club. KVO meldde zich op het einde van de maand januari en dat sprak me wel aan. Een club die een linksvoetige centrale verdediger zocht en in een aantrekkelijke competitie speelt. Na gesprekken met mijn ouders, met de mensen van KVO en ook met huidig KVO-speler Matej Rodin en ex-KVO’er Goran Milovic, allebei landgenoten, hakte ik de knoop door. Eén dag later stond ik in Oostende en trainde ik hier mee. Het kan snel gaan in het leven en zeker in het voetbal (lacht).”
Wat wisten Rodin en Milovic jou te vertellen over KVO en Oostende?
“Milovic zei me dat er hier altijd veel wind is (lacht) maar dat ben ik gewoon door op te groeien in Split, dat ook aan de zee ligt. Hij was wel lovend over de infrastructuur en de omkadering en ook Matej Rodin bevestigde dit. Zij hadden er dus zeker een aandeel in dat ik nu bij KVO speel.”
Je kwam terecht bij een club die in een degradatiestrijd is verwikkeld. Schrikte dat je niet af?
“Absoluut niet, ik zag het net als een uitdaging. Kijk, het is realistisch dat ik hier slechts drie maanden zal spelen. De kans is dus klein dat ik hier in de ‘Wall of Fame’ terecht zal komen (lacht) maar als ik mijn steentje kan bijdragen waardoor de club in eerste klasse blijft, dan zullen de fans mij over enkele jaren misschien toch positief herinneren. En dat wil je toch als speler, niet? Als ik hier bovendien sterke prestaties neerzet, volgt er misschien ook interesse van andere clubs. Kortom, als ik goed speel, is dat een win-win voor mezelf én voor de club.”
Je begon alvast goed. Tijdens je eerste basisplaats tegen Charleroi hield je meteen de nul.
“En daarvoor ben ik ook gehaald (grijnst). Een ‘clean sheet’ is voor een verdediger zoals een doelpunt voor een aanvaller. In het openingskwartier had ik het aanvankelijk wat moeilijk. Nieuwe ploegmakkers, een nieuwe competitie, een andere speelstijl dan bij Samara, … Bovendien dateerde mijn laatste competitiewedstrijd al van meer dan drie maanden geleden. Naarmate de wedstrijd vorderde, liep het beter en al bij al speelde ik een degelijke wedstrijd. Dat we meteen de nul kunnen houden (dat was geleden van september) is een bonus. Alleen moeten we nu wel dringend eens een wedstrijd winnen want we hebben punten goed te maken op onze concurrenten. Waarom zouden we zaterdag niet kunnen verrassen tegen competitieleider Genk? Als die eerste zege volgt, geloof ik er rotsvast in dat we een reeksje kunnen neerzetten. We moeten er in elk geval in blijven geloven.”
En wie weet speel je dan volgend seizoen toch nog met KVO in eerste klasse?
“De club bedong een aankoopoptie op mij dus wie weet. Maar laat ons eerst maar focussen op wat belangrijker is, namelijk het behoud in eerste nationale.”
