INTERVIEW VD WEEK: MAXIME D’ARPINO
Na de overwinning tegen Club Brugge viel er nog meer goed nieuws te rapen: Maxime D’Arpino traint sinds dinsdag weer voluit mee met de groep. Nadat hij in december al hervatte na zijn lange revalidatie, liep hij toen een spierblessure op die hem opnieuw twee maanden langs de kant zou houden. Hopelijk is het einde van zijn lijdensweg nu eindelijk in zicht. “Maar ik wil mezelf geen druk opleggen, ik heb al genoeg kostbare tijd verloren.”
Flashback naar exact één jaar geleden. Maxime D’Arpino wordt vóór de aftrap van de belangrijke thuiswedstrijd tegen Seraing verkozen tot ‘meest verdienstelijke KVO-speler van het seizoen’. Kort daarna slaat het noodlot echter toe. De Fransman valt neer op de grasmat en een zwaar verdict luidt: gescheurde kruisbanden, een beschadigde meniscus en een revalidatie van zeker zeven à acht maanden. Begin december – acht maanden na de blessure – sluit de middenvelder op winterstage weer aan bij de groep. Dat liep goed tot hij na enkele weken tijdens een training een steek voelde in de hamstring. Een spierscheur zo luidde het nieuwe verdict en zo liep de terugkeer van Maxime D’Arpino vertraging op.
Hoe frustrerend moet dat zijn: je bent maandenlang out, keert terug en staat dan opnieuw aan de kant.
“Dat is enorm frustrerend, ja. Het mentale aspect in het voetbal wordt soms onderschat. Maandenlang sta je eigenlijk hoofdzakelijk buiten de groep, je voelt je geen onderdeel meer van de spelerskern. Je revalideert vaak alleen en bent op jezelf aangewezen. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn familie en van de kinesisten en dokters waarmee ik heb samengewerkt. Het deed ook deugd om tijdens mijn lange revalidatie enkele weken te trainen in een gespecialiseerd centrum in Parijs. Daar oefen je samen met spelers die in een zelfde situatie zitten en krijg je ook ondersteuning van psychologen. Ik heb moeilijke momenten gekend maar ik kon me ook optrekken aan de geboorte van mijn dochtertje. Dat plaatst zo’n blessure toch een beetje in perspectief. Maar als je dan op het randje staat van terug te keren en opnieuw wedstrijden te spelen en dan op training bij een sprintje … ‘krak’, een scheurtje. Dan valt de hemel op je hoofd.”
“Ik viel geblesseerd uit tegen Seraing en wou mijn comeback ook vieren tegen Seraing. Maar toen kwam die spierblessure.”
Je had zelfs je terugkeer al uitgetekend, niet?
“Absoluut. Toen ik begin december voluit kon meetrainen, rekende ik erop om eind december te kunnen invallen op Union en vervolgens om begin januari eventueel te kunnen starten tegen Seraing. Nota bene de club waartegen ik geblesseerd was uitgevallen, de cirkel was rond. Maar eind december volgde dus die scheur in de hamstring. Op zich is het niet helemaal onlogisch om na een meniscusoperatie een spierblessure op te lopen. Want ook de hamstring wordt minder sterk dan voorheen en je lichaam moet daaraan wennen. Maar dan nog hoop je toch dat zoiets niet voorvalt. Aanvankelijk zou ik maximaal een viertal weken ‘out’ zijn maar na vier weken was de spier duidelijk nog niet geheeld. Uiteindelijk zou het dus meer dan twee maanden duren tegen dat de spier weer OK was. Ik train deze week voor het eerst weer mee en voel geen pijn maar mentaal is het niet evident: voel ik iets, voel ik niets? Het laatste wat ik wil, is nu opnieuw hervallen.”
Je pint je nu dus niet meer vast op een specifieke comebackdatum?
“Het lijkt me verstandig om dat niet te doen. Ik wil natuurlijk wel gewoon zo snel mogelijk weer minuten maken. Aanvankelijk zal dat nog beperkt blijven tot invalbeurten maar wie weet kan ik dit seizoen toch nog enkele wedstrijden starten. Het pleit ook in mijn voordeel dat er na Westerlo nog een interlandbreak is en ik nog wat extra tijd heb om mezelf klaar te stomen. Als ik dan kan meehelpen om de club in eerste klasse te houden, zou dat een mooie persoonlijke bekroning zijn voor mijn harde labeur in de schaduw. Of ik er zaterdag tegen Eupen al kan bij zijn? Na één week trainen, is dat misschien wat vroeg maar wie weet … we zien wel. “
nog enkele wedstrijden spelen en mee de club in eerste klasse houden, dat zou een mooie persoonlijke bekroning zijn voor het harde werk tijdens mijn revalidatie
Het belooft wel een cruciale wedstrijd te worden in de degradatiestrijd.
“Als we er winnen, geloof ik rotsvast in het behoud. We komen dan gelijk met hen en krijgen vooral ook een mentale boost. En zij wellicht een mentale terugslag. Het omgekeerde is natuurlijk ook waar, als we ginds verliezen, wordt het heel erg moeilijk. Een echte zespuntenwedstrijd dus. Maar wij hebben vertrouwen getankt na de zege tegen Club Brugge. Quasi iedereen had ons al afgeschreven, na elf wedstrijden zonder overwinning ergens misschien ook logisch, maar kijk, na één zege én alle concurrenten die verloren, kunnen we weer helemaal meedoen.
Jij hebt de wedstrijden als ‘buitenstaander’ kunnen beleven. Waar liep het volgens jou tot nu toe verkeerd?
“Goh, dat is moeilijk zeggen. Als je onderin staat, heb je het zelf op alle vlakken niet goed genoeg gedaan. Maar er was ook de factor ‘pech’ mee gemoeid: ballen op de paal, doelpunten tegen in blessuretijd, scheidsrechterlijke beslissingen in ons nadeel, … Twee seizoenen geleden speelden we mee in de subtop en toen viel de dobbelsteen vaak in ons voordeel, als je onderin staat, is dat omgekeerd. Bovendien waren enkele cruciale spelers lange tijd afwezig met blessures. Ik praat dan niet enkel over mezelf, maar ook over Fraser Hornby en Cameron McGeehan. Voor een kleinere club als KVO is dat niet evident om op te vangen. Maar goed, het verleden is het verleden, laat ons nu focussen op wat nog komen moet. We kunnen ons seizoen nog redden, te beginnen zaterdag in Eupen. Dat wordt zeker geen eenvoudige wedstrijd: klein veld, een ploeg die ons de bal zal laten, snelle spelers voorin, … We mogen zeker niet zweven na de match op Club en gefocust zijn vanaf de eerste minuut.”
als we winnen op eupen geloof ik echt in de redding. dan hebben we het mentale voordeel en spelen we twee opeenvolgende thuiswedstrijden.
Over een zestal weken weten we of de toekomst van de club in 1A of 1B ligt. Heb je al enig idee hoe jouw eigen toekomst eruit ziet?
“Vorig jaar had de club beloofd dat het zou meewerken aan een transfer maar toen kwam die blessure waardoor dat in het water viel. Dit seizoen zal ik niet of nauwelijks hebben gespeeld waardoor er wellicht ook veel minder interesse zal zijn. De kans is dus zeker bestaande dat ik bij KVO blijf. Gauthier Ganaye beloofde me, nadat ik mijn blessure opliep, om mijn contract open te breken en hij heeft woord gehouden. Ik ben hem daar dankbaar voor. Ik voel me hier ook goed in Oostende en zou zeker niet weigerachtig staan tegenover een verlengd verblijf. Maar het is voorbarig om daarover te praten, laat ons focussen op wat nu belangrijk is en dat is het behoud in eerste klasse. Als we winnen, geloof ik er echt in dat we ons redden. Dan hebben we het mentale voordeel en wachten ons twee opeenvolgende thuiswedstrijden tegen Westerlo en Standard. Hopelijk kunnen we in het verre Eupen rekenen op de steun van onze supporters!”.
